فقدان نسل طلایی سینمای ایران 

پیش از دهه هشتاد و ظهور پدیده‌ای به نام بازیگر - استار، نسلی طلایی در سینمای ایران وجود داشت که نه به‌خاطر حواشی و چهره و پول و ارتباطات بلکه به‌خاطر بازی و هنر به شهرت رسیده بود. پس از انقلاب، سینمای ایران تحول عظیمی پیدا کرد و با تغییر سبک بزرگی روبه‌رو شد چهره‌هایی همچون بهرام بیضائی، ناصر تقوایی، علی حاتمی، عباس کیارستمی و... کارگردانان طلایی دهه‌های شصت و هفتاد بودند که از نسل طلایی بازیگران جوان و آینده داری همچون فریماه فرجامی، امین تارخ، جمشید هاشم‌پور، فریبرز عرب‌نیا، خسرو شکیبایی، هما روستا، گلچهره سجادیه، افسانه بایگان، اکبر عبدی و... در فیلم‌هایشان بهره می‌بردند. ستارگانی که برخی از آنها به دیار باقی شتافته‌اند و برخی دیگر یا فراموش شده و یا فعالیت کمی دارند. دهه شصت و هفتاد سینمای ایران درخشان‌ترین نسل سینمایی را پرورش داد که بازی‌شان در فیلم‌های این دهه هنوز که هنوز است دیدنی است. درگذشت فریماه فرجامی یکی از باقی‌ماندگان و فراموش‌شدگان این نسل طلایی، تلنگری به سینمای ایران است چرا که در قرن و دهه جدید حتی به تعداد انگشتان یک‌دست نیز بازیگرانی به هنرمندی دهه‌های گذشته به‌خصوص دهه‌های 50 تا 70 وجود نداشته و بعضاً کارگردانان بازیگران فیلم‌هایشان را بر اساس میزان طرفدار در شبکه‌های اجتماعی و حواشی آنها و اصطلاحاً به فروش بودن، انتخاب می‌کنند انتخابی که نتیجه‌اش ظهور بازیگرانی است که نه الفبای هنر و بازیگری را می‌شناسند و نه قدر جایگاهشان را می‌دانند. بی شک بازیگران دهه 60 و 70 تکرار نخواهد شد و سینمای ایران تا این میزان بازیگر و کارگردان مستعد که هنر را بر هر چیز دیگر ارجح بداند، به این زودی‌ها نخواهد دید. سینمای ایران هرچند امروز پیشرفت‌های بسیاری در عرصه‌های بین‌المللی داشته و جوایز بسیاری را از آن خودکرده است اما در پرورش استعدادهای هنری و نسل جدید بازیگرانی همچون فریماه فرجامی ناموفق بوده است.